شخصی را قرض بسیار آمده بود. او را به نزدیکی کریمی نشان دادند. در بازار او را بازیافت که به درمی معامله می کرد و به حبه ای مکاس می کرد؛ بازگشت.
تو را که این همهگفت است و گوی بر درمی     چگونه از تو توقع کند کسی درمی
خواجه دانست که به کاری آمده است؛ در عقب وی برفت و گفت: ((به چه کار آمده ای؟)) گفت: ((بدانچه آمده بودم بی فایده بود!)) به غلام اشارت کرد؛ صره ای هزار دینار به وی داد. مرد را عجب آمد؛ گفت: ((آن چه بود و این چه؟)) گفت: ((آن معاملت و این مروت؛ اهمال آن بی مزد و منت است و امهال این، دور از فتوت.))
روضه ی خلد

گران جانی بی ادبی می کرد. عزیزی او را ملامت نمود. او گفت: ((چه کنم؟ آب و گل مرا چنین سرشته اند.)) گفت: ((آب و گل را نیکو سرشته اند اما لگد کم خورده است!))
لطایف الطوایف

بزرگی را از اکابر - که در ثروت، قارون زمان خود بود- اجل در رسید؛ امید از زندگانی قطع کرد. جگر کوشگان خود را که طفلان خاندان کرم بودند، حاضر کرد و گفت: ای فرزندان، روزگاری دراز در کسب مال زحمت های سفر و حضر کشیده ام و حلق خود را به سرپنجه ی گرسنگی فشرده تا این چند دینار ذخیره کرده ام. زنهار، از محافظت آن غافل مباشید و به هیچ وجه، دست خرج بدان میازید و یقین دانید که:
زر، عزیز است خدای     هرکه خوارش بکرد، خوار بشد
اگر کسی با شما سخن گوید که پدر شما را در خواب دیدم قلیه ی حلوا می خواهد. زنهار، به مکر آن فریفته مشوید که من آن نگفته باشم و مرده چیزی نخورد. اگر من خود نیز در خواب با شما نمایم و همین التماس کنم، بدان التفات نباید کرد که آن را اضغاث احلام خوانند؛ باشد آن دیو نماید. من آن چه در زندگی نخورده باشم، در مردگی تمنا نکنم. این بگفت و جان به خزانه ی مالک دوزخ سپرد!
اخلاق الاشراف - عبید زاکانی

زاهدی از جهت قربان گوسپندی خرید. در راه طایفه ی طراران بدیدند. طمع دربستند و با یکدیگر قرار داندد که او را بفریبند و گوسپند بستانند. پس یک تن به پیش او درآمد و گفت: این سگ کجا می بری؟ دیگری گفت: این مرد عزیمت شکار دارد که سگ در دست گرفته است؟ سوم بدو پیوست و گفت: او در کسوت اهل صلاح است اما زاهد نمی نماید؛ که زاهدان با سگ بازی نکنند و دست و جامه ی خود را از آسیب او صیانت واجب بینند.
از این نسق هر چیز می گفتند تا شکی در دل زاهد افتاد و خود را در آن متهم گردانید و گفت که شاید بود که فروشنده ی این، جادو بوده است و چشم بندی کرده. در جمله گوسپند را بگذاشت و برفت و آن جماعت بگرفتند و ببردند!
کلیله و دمنه

دستمال کاغذی به اشک گفت:
قطره قطره ات طلاست!
یک کم از طلای خود حراج میکنی؟
عاشقم!با من ازدواج میکنی؟!
 
اشک گفت:ازدواج اشک و دستمال کاغذی؟
تو چقدر ساده ای؛خوش خیال کاغذی!
توی ازدواج ما تو مچاله میشوی!
چرک میشوی و تکه ای زباله میشوی!
پس برو و بی خیال باش،عاشقی کجاست؟
تو فقط دستمال باش!
 
دستمال کاغذی دلش شکست،گوشه ای کنار جعبه اش نشست!
گریه کرد و گریه کرد و گریه کرد
در تن سپید و نازکش دوید خون درد!
 
آخرش دستمال کاغذی مچاله شد
مثل تکه ای زباله شد!
او ولی شبیه دیگران نشد
چرک و زشت مثل این و آن نشد
رفت اگرچه توی سطل آشغال؛
پاک بود و عاشق و زلال!

او با تمام دستمال های کاغذی فرق داشت!
چونکه در دلش خودش ، دانه های اشک کاشت!

عرفان نظرآهاری

پیامبری از کنار خانه ی ما رد شد.
سیب
پیپ و فانوس
فردا هم روز خداست...
همه چیز همان طور که هست خوب است
[عناوین آرشیوشده]

بازدید امروز: 23

---

بازدید دیروز: 1

---

کل بازدید :62156

دی ماه 1386
بهمن ماه 1386
اسفند ماه 1386